ဂန္ပါပီႀကီးႏွင့္ အိုစမာအာလာဒင္၏တပည့္မ်ား ထြက္သြားၿပီးေနာက္
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အြန္လိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားဟု နာမည္ႀကီးေနေသာ
ဘေလာ့ဂါမမမ်ား ဆိုင္အတြင္းသို႕ အူလ်ားဖားလ်ား ၀င္လာသည္ကို
ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ယင္းအုပ္စုတြင္ မတက္ဆင္(သက္ဆင္၏ညီမမဟုတ္ပါ)၊
ဂရင္း၊ ဘုေ၀၊ နႏၵာမိႈင္ ၊ ႏွင္းပြျဖဴေလး၊ ေဆာင္းႏွင္းဘူ၊
စားေတာ္ကဲ ခ်န္ဂိန္ေခၚ အန္တီဂလုဂလု၊ ခင္ဦးေၿမြ၊ အီးေ၀ၿဖိဳး၊ ေရာင္ဆင္၊
လင္လက္ျဖဴ စသည့္ ဘေလာ့ဂါ ပ်ိဳျဖဴေလး၊ ပ်ိဳျဖဴႀကီး၊ ပ်ိဳျဖဴစေကာစကႀကီး
မ်ား ပါ၀င္ေလသတည္း။ မတက္ဆင္မွ “..ကဲ..ကဲ..ဒီမွာဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ.
..ခုဘေလာ့ဂါေတြ.. ေဆာ္ႀကႏွက္ၾကကုန္ၿပီတဲ့” “ဘာ....
ဘယ္သူေတြဘာျဖစ္ၾကတာလဲဗ်..” ထြန္းေဂါက္ေျမြ၏အေမးသံႏွင့္အတူ...
ပေလသင္ကာမွ “..ဟာ..ဒါမ်ားဗ်ာ..အရင္ကတည္းက အုပ္စုေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး
ကြဲေနၾကတာ...ျဖစ္ၾကတာလည္း ဘာဆန္းတာမွတ္လို႕..”ဟု ေအးေအးေလး
ေျပာလိုက္၏။ “ေအးေလ...ဘေလာ့ဂါယူနီယံဘာညာ
ေတာင္မရိွေသးတဲ့ဟာ... ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္ေရး..ကိုယ္ေဆာ္ခ်င္တဲ့သူကို
ေဆာ္ေနမွေတာ့ ျဖစ္မွာေပါ့” “ဟာ..ဒီလိုကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ေရးတယ္လို႕ေတာ့
လြယ္လြယ္မေျပာနဲ႕ေလ” ဟု ဟန္သစ္မိန္ႀကီးမွ ထြန္းေဂါက္ေျမြ၏ စကားကို
လက္မခံႏိုင္သည့္ပံုစံျဖင့္ ေျပာလိုက္ရာ..“ေတာ္ပါေတာ့ရွင္.. ေတာ္ၾကပါေတာ့..
ရွင္တို႕ကလည္း ဒီလိုပဲ တစ္ဆိတ္ရိွ ကိုက္ခ်င္...အဲ..အခ်င္ခ်င္းတိုက္ဖို႕ပဲ
ေခ်ာင္းေနတာပဲ။တကတည္း..ဟြန္း..” ဟု မဘုေ၀ မွ ျမင္ျပင္းကတ္စြာ
ေျပာလိုက္ေလသည္။ အေျခအေနၾကည့္၍ ဂလိုဘယ္ႀကီးခမ်ာလည္း ပုလင္းမ်ား၊
ဖန္ခြက္မ်ားကို မသိမသာေရာ သိသိသာသာႀကီးပါ လိုက္သိမ္းေန၏။ ထိုအခိုက္
..ကိုကိုဖရီးမွ..“ဟားဟားဟား..ဟုတ္ၿပီ...ဒါ ဘေလာ့ဂါေတြအခက္
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အကြက္ပဲဗ်. “ဘာ..ဘာကြက္လဲ၊ ေပြးကြက္လား” “ဟာ..
.ဘယ္ကလာ..ခင္ဗ်ားဖင္က အကြက္ျဖစ္ရမွာလဲ၊ ဒါဂြင္ဗ်ဂြင္..” ဟု
ထြန္းေဂါက္ေျမြ၏ အေမးကို ကိုကိုဖရီးမွ ေျဖလိုက္သည္။ က်ဳပ္စဥ္းစားမိတာက
ဘေလာ့ဂါေပါင္းစံုလက္ေ၀ွ႕ ၿပိဳင္ပြဲၾကီး က်င္းပမလို႕ေလ။ ၀ိတ္တန္းကေတာ့
အလြတ္တန္းေလးေပါ့ဗ်ာ။ ဟဲဟဲ။“အင္း..ဒီဖရီးကလဲ အလကားေနရင္း ဖရီးရိတ္ရမဲ့
ဂြင္ပဲ ဆင္ေနတာပဲ။ ” “ဆင္ရမယ္ဗ်။ ဆင္ရမယ္။ ခုဆိုရင္ ဟီလာရီဆြဖ္နဲ႕ မီဂန္ေဖာက္စ္
တို႕က သူတို႕ကို အတည္တက်ယူပါ တကဲကဲျဖစ္ေနလို႕ မနည္းတားထားရတယ္။ ဟြန္း။
ေငြက ရွာရလြယ္တာမဟုတ္ဘူး။” “ အု..ေျပာမိတာမွားပါတယ္ ဖရီးရယ္ ။”
ကိုကိုဖရီးႏွင့္ ခင္ဦးေျမြ တို႕၏ စကားေၾကာအား
အန္တီဂလုဂလုမွ..ကဲ..ကဲ..အဲ့ဒါေတြ ေနာက္မွေျပာ..ဗိုက္ဆာေနၿပီ။ ေရာက္တုန္း
ရိွတာေလးေတြအကုန္ခ်၊ စားလိုက္ဦးမယ္။ ထိုအခါ ဒို္င္နာရီဆိုသည့္
ကျပားမေလးမ်က္ႏွာမွာ၀မ္းခ်ဳပ္တာၾကာ၍ အလြန္ျပင္းထန္သည့္ ဓာတုဓာတ္ေငြ႕အား
ရွဴ႐ိႈက္မိသည့္အလား ရႈံ႕ တြသြားေလသည္။ မီးတို႕ဆီမွာ ဘာမွအရိွေတာ့ဘူး။
စားခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာ သြား၀ယ္ၿပီး ခ်က္စားေတာ့ ဟု ေလာကြတ္ပ်ဴငွာစြာ
ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဂလိုဘဲႀကီးမွ..ဟဲ့ဟဲ့.. အဲဒီလိုမေျပာနဲ႕ေလ။ သြား..မေန႕က
ေနာက္ေဖးမွာ ရိုက္သတ္ထားတဲ့ ၾကြက္စုတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ရိွေသးတယ္ မဟုတ္လား။
ရွယ္ကင္ေပးလိုက္ပါလား ။ ထိုအခါ...ေ၀ါ့...ဂလိုဘဲႀကီး၏ ၾကြက္ကင္အသံ
ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ဟန္သစ္မိန္ႀကီးခမ်ာ.ေသာက္ထားေသာေရမ်ား..အဲ...
အရက္မ်ား ျပန္အန္ထြက္လာေလသည္။ “ခင္ဗ်ား..ဗ်ာ..အျမည္းကို
ဒါမ်ိဳးေတြ ျပင္ထားရလားဗ်။ ေတာ္ၿပီ ေနာက္ လာမေသာက္ေတာ့ဘူး။”
“ေအးေလ၊ ရတယ္။ မေသာက္ခ်င္ေနေပါ့။ ခင္ဗ်ားလို အရက္ထက္
ေရမ်ားမ်ားေသာက္၊ အေၾကြးကလဲ ယူေသးတဲ့သူမ်ိဳး မေရာင္းရရင္ ပိုေတာင္
ေကာင္းေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ေရဖိုးပဲယူမယ္၊ အရက္ဖိုးေတာ့မယူဘူး သိလား
၊ ဟြန္း။ ”ဂလိုဘဲႀကီး၏ ဘုက်က်စကားေၾကာင့္ ဟန္သစ္မိန္ႀကီးခင္ဗ်ာ..
အၿမီးကုပ္ အဲ..ဟိုကုပ္ဒီကုပ္ ကုပ္ရင္း ျငိမ္သြားေလသည္။ ထိုစဥ္..ကဲ..
ဘယ္လိုလဲ..ကၽြန္ေတာ့္အႀကံကို..ဟု ကိုကိုဖရီးမွေမးလိုက္စဥ္
ေဆာင္းႏွင္းဘူ ဆိုသည့္ေကာင္မေလးမွ...
(ဆက္လက္ေစာင့္စားဖတ္ရႈပါရန္ဟု ေတာင္းပန္ရင္း)
မူလလက္ေဟာင္း ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ဖရီး
