၂ ရက္ေန႕ ေန႕လည္ပိုင္း မွမုန္တိုင္းရိွမွန္းသိ။ လူအခိ်ဳ႕ ေစာေစာျပန္ကုန္ၾက။ ...အခ်ိဳ႕ကဘာသိဘာသာ။ညေနဘက္ဟိုဒီလမ္းသလားခဲ့။...မုန္တိုင္းသတင္းမသိသူေတာင္ေတြ႕ရ။ ညေနခင္းကပံုမွန္လို။ဇေ၀ဇ၀ါစကားသံမ်ား။....အိမ္ျပန္ရာလမ္း ည ၈နာရီခန္႕ မွာ ေလတိုက္ပံုကိုသတိထားမိခဲ့။
ညဘက္ကခါတိုင္းလို။ သန္းေခါင္ညကေလျပင္းကိုမိတ္ဆက္ေပး။ ဒါမုန္တိုင္းလား...။
စိုးရိမ္မႈစတင္လာလည္းအိပ္စက္ျခင္းကဆြဲေခၚသြား။ သို႕ေသာ္...၀ုန္း.. ေ၀ါ..ရႊီး...ေလသံနဲ႕အိပ္ငိုက္ျခင္း
ၾကားလူးလြန္႕ေနမိခဲ့။ ..ဖ်တ္ခနဲႏိုးေတာ့ ၅ နာရီ။ ...မုန္တိုင္းသရုပ္၀င္ေနၿပီ။..ဇတ္ကနာခန္းပို႕ေနၿပီ။ ေလကအဘက္ဘက္မွတိုက္။ ေနာက္ေတာ့..အေရွ႕ေ့ျမာက္မွစစ္ဆင္ေရး၀င္ေန။ ...အရာရာမိႈင္းမႈံေေန အျပင္ဘက္မွာသက္ရိွဆိုတာ..ႏိုး။ ဇတ္သိမ္းခန္းကို ခန္႕မွန္းမႈမ်ားစြာနဲ႕ ျငိမ္သက္ေနခဲ့။ အခိ်န္ၾကာေလ ေလထန္ေလ...ဇတ္သိမ္းခန္းနီးလာျပီ။ မနက္ ၁၁ နာရီခန္႕။ ..အားလံုးအသက္၀င္လာ။ မယံုႏိုင္စရာမ်ားေထြးေပြ႕။ ေတြ႕ရတဲ့ဇတ္ကားအဆံုးအခင္းအက်င္းကေတာ့....
ေနရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သစ္မွ ရပ္ကြက္တစ္ခု။ လူေတြ....အသက္မဲ့မ်က္ႏွာေပးမ်ား။
တုန္လႈပ္မႈဘာသာစကားေတြ။ ေနရာတိုင္းကေထာင္းလေမာင္းေၾကေနၿပီ။
လဲၿပိဳက်ိဳးက်ေနတဲ့သစ္ပင္နဲ႕ဓာတ္တိုင္မ်ား၊ ပ်က္စီးယိုယြင္းကုန္တဲ့ေနအိမ္မ်ား...။
ပြဲေတာ္ျဖစ္ကုန္တဲ့ေစ်းဆိုင္တခ်ိဳ႕ နဲ႕ ရပ္တန္႕ကုန္တဲ့စက္သံေေရြ႕လ်ားမႈေတြ။..
ေလထုထဲ ပူေလာင္မႈ၊ စိုးရိမ္မႈ၊ ေျခာက္ျခားမႈရန႕ံေတြ လြင့္ပ်ံ႕လာဆဲ။...
ဇတ္သိမ္းခန္းကမဆံုးႏိုင္တဲ့အေတြးစေတြခ်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ မၾကံဳခ်င္တဲ့မနက္ျဖန္မ်ားစြာေစာင့္ႀကိဳေနဆဲ။..မယံုခ်င္တဲ့သတင္းေတြမ်ားစြာျပန္႕ကားေနဆဲ။
ငိုသံေတြနဲ႕ညေတြေခ်ာက္ခ်ားေနခဲ့.....နာဂစ္ကဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ........။
